مسئولیت

اجتماعی بودن و سیاسی بودن یکی از خصیصه های انسانها است. گر چند اجتماعی بودن را می توان در حیوانات هم دید اما این ویژگی در انسانها به مراتب پیچیده تر و پیشرفته تر است. در حقیقت چالش اساسی زندگی بشر همانا رابطه بین ذهنها و روانهای افراد است که تبارزدهنده ای اراده، میل، مهارت و اندیشه انسان است. هر یک ازین خصایص فطری بشر است که در کناکنش اجتماعی بارور و پروده میشود. به هراندازه که رابطه ای بینا فردی دروضعیت های پیچیده آموزش و پالایش داده شود به همان اندازه اجتماع انسانها به سوی نظم ارادی و توانایی های گوناگون به پیش می رود. تا جایی که هنجارهای بر آمده از تجارب و تلاش یک نوع مکلفیتی را به وجود می آورد که نظم جامعه را تضمین می کند. این تضمین گاهی سازمانها و سامانه های بیرونی را به وجود می آورد که می توان آنرا شکل سیستم های قضایی و قانونی  همینطور سامانه های تطبیق و تنفیذ قانون در هر کشور متمدنی دید. گاهی هم مکلفیت چنان جاافتاده و درونی می شود که لازم نیست کسی حتی در تطبیق آن از بیرون اقدام کند درین صورت ما مسئولیت اخلاقی و مدنی انسانها را می بینیم. در هر حال برای پاس داشت اصلی و هنجاری اگر بین هردونوع شکل تضمین جمع شود احتمال احترام و بالا داشت هنجارها و اصول بالا می رود.

اراده و اندیشه اگر پروده نشود مهارت نظم پذیری راهم ندارند. عزت نفس ، اجتماعی بودن و احساس کنترول زندگی خودی در این صورت به شدت سقوط می کند. در حالت حاد اجتماع منتج هم به سوی جنگلی بودن تمایل دارد. دلیل آن این است هر اراده ای باید پرورده شود و هراندیشه ای هم باید آموزش داده شود، هردوی این دو عملیه نیاز مند بستری است که آزادی را در خویش ضمانت کرده است. در غیاب اینها مسئولیت هم معنی ندارد همین طور سیاسی و اجتماعی بودن افراد هم به شدت رنگ می بازد. چه گونه می توان ارده ای ناپروده را و اندیشه ای مدرسه ندیده را به شکل فوق العاده در یک مدت کوتا ه با برنامه ها و فعالیت هایی پرودو  آموزش داد؟- گذشته را جبران کرد...